کد مطلب:161313 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:148
مفهوم تقیه
«تقیه» یعنی خودداری از اظهار عقیده ی واقعی جهت حفظ جان، در راستای مصلحت دینی؛ یعنی با مخفی نگهداشتن اعتقاد حقیقی، هم دین را و هم جان خود را حفظ نمودن. پس برای حفظ دین باید تقیه كرد. اما اگر در موردی، تقیه به دین آسیب برساند، مسلما جایز نیست؛ چرا كه حفظ دین ملاك است؛ حال با تقیه یا صلح یا شهادت. امام حسن علیه السلام با پذیرش صلح، اصل دین را حفظ كردند؛ امام حسین علیه السلام نیز با جهاد خود، دین را حفظ كردند؛ امام صادق علیه السلام و سایر ائمه علیهم السلام هم با تقیه در بعضی موارد، این وظیفه ی الهی - یعنی حفظ دین - را انجام می دادند. بنابراین تفاوتی با هم ندارند، چرا كه مقصود حفظ دین است. حضرت امام خمینی قدس سره نیز به این نكته اشاره كرده و فرمودند:
در مهام امور تقیه نیست؛ تقیه در امور عادی و امر به معروف و نهی از منكر است، كه اگر ضرری به كسی می رسد، می تواند بگوید من آنچه باید بگویم،، گفتم و دیگر بیش از این تكلیفی نیست؛ ولی اگر مسأله ای مربوط به اساس و كیان اسلام می شود، در آن مورد صحبت از تقیه نیست. كه امام قدس سره می فرمودند: «تقیه حرام است، ولو بلغ ما بلغ» [1] . یعنی كار به هر كجا برسد ولو هزاران نفر هم كشته شوند، نباید تقیه كرد، چون اساس اسلام در خطر است و تقیه برای حفظ اساس اسلام است، نه حفظ جان.
در مهام امور تقیه نیست؛ تقیه در امور عادی و امر به معروف و نهی از منكر است، كه اگر ضرری به كسی می رسد، می تواند بگوید من آنچه باید بگویم،، گفتم و دیگر بیش از این تكلیفی نیست؛ ولی اگر مسأله ای مربوط به اساس و كیان اسلام می شود، در آن مورد صحبت از تقیه نیست. كه امام قدس سره می فرمودند: «تقیه حرام است، ولو بلغ ما بلغ» [1] . یعنی كار به هر كجا برسد ولو هزاران نفر هم كشته شوند، نباید تقیه كرد، چون اساس اسلام در خطر است و تقیه برای حفظ اساس اسلام است، نه حفظ جان.
[1] صحيفه ي نور ج 1، ص 39 و ج 7، ص 36.